Nasza szafa – nowela o przygotowaniu ciuszków dziecięcych do użytku

Róż bije po oczach. Zapach dziecięcych, świeżo wypranych ubrań wali po nozdrzach z siłą tsunami. Pot kapie z umęczonych skroni Matki. Nikt nie powiedział, że będzie lekko. A tak miło kupowało się to, co kusiło dziewczęcym kolorem, różnobarwnymi metkami, miniaturowymi rozmiarami i całą otoczką niemowlęcego uroku. Przedstawiam historię naszych ubranek w rozmiarach 50-68 i ich ewolucję przypominając, że pisklę wciąż czeka na okres wylęgania, a użytek wyżej wymienionych przewidziany jest na czas, który zacznie się za około miesiąc…

Na początku był shopping. Matka i Babcie dokładały wszelkich starań, żeby garderoba Pisklęcia była wyjątkowa i jak najbardziej chwytająca za serce. Serce wygrywało nierówną walkę z rozumem, który podpowiadał, że pisklęta rosną szybko i nie potrzebują za wiele upierzenia… Serce za nic miało ceny, ilość ubranek czekających już w domu i wykorzystany z nawiązką limit na karcie. Rozum drżał z trwogi. Shopping na szczęście dobiegł końca.

W odpowiednim momencie przed wykluciem się Pisklęcia wypada pomyśleć o praniu. Surowa segregacja. Czterdzieści stopni. Płyn do prania dla niemowląt. Płyn do płukania z wszechobecnym ostatnio napisem Sensitive. Podwójne płukanie. Dziewięć wsadów bębna pralki, kilka dni, zapchany odpływ, wizyta fachowca, zapchany odpływ, Szefuncio zostaje bohaterem w swoim domu, odpływ naprawiony, można prać dalej. Umęczone ręce Matki od ciągłego biegania od pralki do suszarki. Udało się. Wszystko wyprane! Pełnia szczęścia… Wróć! Złośliwy los zamachał Matce paluchem przed nosem, uśmiechając się z pobłażaniem: „Prasowanie – moja droga, to dopiero będzie zabawa!”.

Śpiochy, body i pajace przewijały się taśmowo przez żółtą deskę do prasowania. Para – buch, żelazko – w ruch. Niezliczone ilości TVN-owskich Ukrytych Prawd czy innych Szpitali były naocznym świadkiem znoju Matki, której po 5 godzinie prasowania zaczęły omdlewać ręce. Dzień roboczy dobiegł końca, aby rozpocząć się ponownie kolejnego ranka. Łącznie – 10 godzin przy desce. Dnia drugiego Matka miała ochotę wykląć wszystkie pieski i króliczki nadrukowane na pieluchach. Pieluchach w ilości sztuk 35. Już nie były takie urocze. Były pomiotem szatana, który podkusił Matkę do kupienia ilości prawie że hurtowych, bo przecież pieluchy przydadzą się zawsze i wszędzie.

Wyprasowane ciuszki lądowały na stacji segregacyjnej. Wymagały jeszcze poukładania rozmiarami, poskładania i ułożenia w szafie. Tego Matka oczekiwała najbardziej, jednak optymizm zdążył już ulecieć w siną dal, razem z parą z żelazka…

Szafa, wcześniej niezorganizowana, nabrała nowego blasku, Z dumą przyjęła w swe czeluści pachnące ubranka, prezentując je chętnie wszystkim odwiedzającym.

Matka kilkakrotnie przeorganizowywała położenie poszczególnych typów ciuszków, aby było jej wygodnie wyciągać najbardziej wzięte ciuszki, gdy przydarzy się sytuacja awaryjna.